"یلدا"
"هزار افسانه" می گوید مُغِ پیر
پرستشگاهِ ناهیدست روشن
سهی سَروان به گرد آتشِ فَرمند
- اگرچه این هزاران شب به خوابِ خود نمی بیند ؛
همانا مهر می آید .
بتارانید خواب از چَشم
سرابِ شب بُوَد آبستنِ سرچشمه ی مهرآب .
گروهی خواب ، گروهی خسته و بی تاب
گروهی نیز بیدارند
- سرابِ خواب را آب نَبوَد
به بیداران بپیوندید ای یاران
همه خوابند ، گروه اندکی بیدار
بلی ،
گویا تنی چندند هشیار
مِهین بانگی برآمد آسمان کوب
- همانا مهر ، اینک مهر
همانا روشنی افزای پاینده
همانا مهر
مانا مهر ، اهورا مهر. . .
هلا مردم ، بر آمد مهر ، مهر آمد
هلا مردم ، بر آمد مهر ،
مهر آمد .
جهان در روشنی تن شست .
20/ 7 / 88
مهدی فرزه (میم . مژده رسان)
&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&&
یلدایی2
یلدای سپید می بارد...
هر چشمه و برکه از سیاهی
ماننده ی غار مانده در برف.
یلدای سپید می بارد
بر برکه و چشمه های تاریک.
خورشید؛
برآی،
از سیا چال.
مهدی فرزه (میم . مژده رسان)
یلدایی3
آدمکِ شب یلدا
با شکلکی ز هندوانه و با خنده ی انار
با چشم های روشن و
فانوس ِ انتظار
چشم انتظار ِ رویش ِ خورشید مانده است
در سایه سار ِ سرو ِ کهن
در برف جاودان.
مهدی فرزه (میم . مژده رسان)
یلدایی 4
یلدا شب قدر شاهنامه ست
یلدا شب حافظ و تفال
بر خوان انار و هندوانه ست
ای سرو بلند شام یلدا
در محفل پیرهای برنا
خورشید کی از تو تابد آیا؟
مهدی فرزه (میم . مژده رسان)
یلدایی 5
با همه سرخ و بنفش و زرد
سرو یلدا را بیآذینید
چون درفش کاویان
اختری خورشید وش را
به یاد کیش مهر
بر فراز سرو بنشانید
گرد هم آیید
همچنان شهنامه خوانان
دست افشان
پای کوبان
نقلی از شهنامه بر خوانید
بهر هر یلدایی شب زنده دار امشب
فالی از حافظ بگیرید
پاس دارید
جشن فرهنگ هزاران ساله را
جشن یلدا را
مهدی فرزه (میم . مژده رسان)
(اینجا بشنوید و دانلود کنید. )
کوکوجان!
کوکوت ، کو ؟ کوکو
کوکو جان!
کوکو . کو؟ کوکو "
همشاخه ها به سوگ رها کرده ...
رفته اند
آن یاکریم ِ جُفت - مُرده را...
شاید
تنهایی برایش بهترست
شاید به سوگش
زین سان
با اوهمدلی کرده اند
شاید هم
با این روش
از مرگ و بد شگونی
پَرهیخته اند، بگریخته.
از چند و چون
تنها خداست، که می داند...
کوکو
امّا چرا تو باز به این شاخه آمدی ماندی
شاید به یاد ِ یار گرانمایه، آمدی ماندی
شاید هنوز چشم به راهی که در رسد
باور نکرده مردن ِ جانانه، آمدی ماندی
کوکوجان
غم به دل راه مده
هر زنده می میرد
کوکو
تنها خداست که می ماند
تنها خداست که می ماند
مهدی فرزه ( میم . مژده رسان)
واژه نامه :
از آنجا که از "یاکریم" آوایی همانند " کوکو کو؟ کو کو " به گوش می رسد این پرنده را "کو کو" نامیده ام و از شنیدن آوای "کو کو کو؟ کوکو " در می یابم که انگار از خودش می پرسد ،: " یاکریم کو؟ ای یاکریم"
پرهیخته اند، بگریخته = برای پرهیز کردن گریخته اند
با نگاهی چو تیرِ آتش پر
دژ پل، از روی تپّه می نگرد
رهگذار ِسپاه ِ ایرانی؛
آسیاهای رودی و؛ پل را
این شگفتی سرای ِشهرآذین
آتشین سبزه وار ِ گوهرخیز
دژ پل ست!
شهری از خُرّمی، ردای ِ سبزه قبا.
ظرف آبی خنک، گوارنده
سایه ی بید گونه ای سرسبز
ژرف ِ یک دوزخ
آتش ِسوزان.
رود بند ِ دزش
شگرف و پهناور
چون دژ ِ دیگری، ز دیگرسوی
نگران سوی ِ رود می نگرد.
وز کنارِ بسی کَد ِ زیبا
رود آرام می رود در شهر.
در زمستان و دربهاران نیز؛
بهار؛ نارنج؛ خوست؛
باستان شهرِ خُرّم و فرخ ؛
این بهشت در آتش؛
دزفول.
مهدی فرزه (میم. مژده رسان)
واژه نامه :
شگفتی سرا = موزه
شهر = کشور (شهر ایران - ایرانشهر)
شهر آذین = زینت کشور
سبزه وار = واحه - یاد آور نام شهری باستانی در خراسان
سبزه قبا = برادر امام رضا(ع) معروف به سبز قبا - یاد آور نام پرنده ای سبز رنگ
گوهر خیز = پر نعمت
رود بند = سد - نام امام زاده ای صاحب کرامت
کد = خانه (در واژه های کدخدا و کدبانو هنوز هم این کلمه دیده می شود) - نوعی پلاژ باستانی که در بلندی های اطراف رود دز کنده اند و هم اکنون نیز از آن بهره برداری می شود.
بید گونه = اشاره است به اکالیپتوس ؛ که درختی ست شبیه به درخت بید.
برفتم تا کتبخانه
بدیدم شهر صد دروازه ای آنجا
به هر دروازه صدها در
به هر در گنجه و گنجینه ای دیگر
«خدا - داد - نامه» را برگی زدم از چپ
به دیگر سوی در بودم.
در آن ظلمتگه سوزان
که دود انبوه ِ تلخ و
دیده آزارش دمادم...
خدا داند شمارِ آدمان
کز چهرشان آتش
زبانه ور شود تاریک.
بتان و بت پرستان
هیزم ِ آتش.
درآن درهم شکن ظلمت
که هر اخگر به کاخ شعله ور ماند
خورند آنجا گدازه هایی از زقّوم
گدازه هایی از آهرمنی سر
میوه ی پر خار و دشخوار
که از هم بگسلاند روده هاشان را
و مانند شترهای هماره تشنه آشامند
چرکداغ ِ بولجن ، آن سان
که افزاید فزون تر تشنگی شان را
پیام آور کُشان ؛
آدمکشان
دروغ گویان
دروغ بندان به یزدان
بی نمازان
ربا خواران؛
پدرمادر گدازان
بت پرستان
ستمکاران ؛
دو رویان
بد زبانان
همه ، پیمانه کاهان
همه ، پیمان تباهان.
بتان و بت پرستان
هیزم ِ آتش.
«مگر نامد شما را پیغم آور
که آرد از خدا فرمان
و بنماید شما را این چنین روزی؟»
«چرا ؛ آمد.
ولی بر کافران بایست
پادافره.»
«همه ، ما ناتوان بودیم و فرمانبر ز سرکش ها»
«نبود آیا زمینتان نیز گسترده ؟»
بتان و بت پرستان
هیزم ِ آتش
نه مرگ آزادی و آرام آرد
نه دیگر زندگی گردد فراهم.
نه دیگر بازگشتی هست
نباشد آرزویی جز که نابودی
و نابودی شده نابود.
بتان و بت پرستان
هیزم ِ آتش.
بپوشانند ز آتش رخت بر آنان.
به گاه تشنگی ریزند بر سرشان
چنان داغابه ای سوزان
که بگدازد همه تن را
بیندازند از تن پوست
به دیگر بار روید پوست بر تن
که بگدازد ؛ فرو ریزد پیاپی
بی شماره
بارها بار.
چَشید ؛ اینت ؛ آتش سوزنده ی دوزخ.
ببینید.
ببینید جایگاه و مرده ریگ خود به مینو
اگر بودید
پارسایان
همه نیکی فراز آرم
خداوندا
چه آید گر که باشد آزمونی دیگرم ؟
«...»
موذن بانگ برداشت :
«بشتابید
هنگام نماز ست.»
مهدی فرزه (میم. مژده رسان)
واژه نامه :
پسندم نیست که فقط با کلمات روزمره و روزنامه ای شعر بگویم و از طرفی دوست دارم همگان شعرم را بی هیچ ابهامی بخوانند لذا لازم می دانم که معانی برخی کلمات و بعضی ترکیبات تازه را بنویسم ٬ پیشاپیش از استادانی که این معانی برایشان توضیح واضحات است ٬ عذر خواهم.
چپ = سمت و سوی اصحاب شمال
دود انبوه = دود متراکم
درهم شکن ظلمت = تاریکی غلیظی که درهم شکننده ی دوزخیان است.
اخگر = جرقه
دشخوار = دشوار
میوه ی پر خار و دشخوار= هنگام شنیدن شاید اینطور تداعی شود (میوه ی پُرخوار و دُش خوار) و در نتیجه ممکن است میوه ی پرخورده شونده یا میوه ی پرخورانده شونده و بد خوراک و ناگوار را به ذهن تداعی کند هر چند که پرخوار به معنای فرد بسیارخور ، مفهومی فاعلی دارد نه مفعولی .
زقّوم = میوه ی درختی جهنمی - درختی جهنمی
آهرمنی سر = زقّوم ، که میوه ای به شکل سر شیاطین است
هماره تشنه = همیشه تشنه
پدرمادر گدازان = عاق والدین
پیمانه کاهان = مطفّفین - کم فروشان
برخی از واژه ها در شعر « معراجیه » معانی و مصادیق دیگری هم ؛ می توانند داشته باشند به مانند واژه ی« بد زبانان» که می تواند غیبت کنندگان - ناسزا گویان - سخن چینان و آمران به منکر... را نیز در بر گیرد .
سرکش = طاغوت
پاد افره = عذاب - مجازات
چشید = بچشید
اینت = صوتی نشان دهنده ی تحسین و تعجّب و ملامت
مرده ریگ = میراث
مینو = بهشت
فراز آرم = فراهم کنم
-: ای خس ِهرجاگزین ِ زهر و خار آجین
از چه در باغ جهان آرایِ گل روییده ای؟
-: باد رقصان دست افشان بذرم اندر هر کران افشاند.
گرچه خارم، خارِ بی مقدار
بادِ دادآورد، دادم داد.
-: ای گلِ رنگین کمان با شاخه های آذرخش
از چه در جوی لجن روییده ای؟
-: باد رقصان پای کوبان بذرم اندر هر کران افشاند.
سرنوشت افشانی این بادِ گردان ، ای دریغ و ای عجب
داستانی بی سر و بن ، قصه ای بی انتهاست.
مهدی فرزه (میم . مژده رسان)